miércoles, 7 de diciembre de 2011

Kafka


Franz Kafka, nado en Praga en 1883 e falecido en Viena en 1924 está considerado un dos maiores novelistas en alemán, e dos mellores escritores de historias curtas do século XX. A súa forma de escribir segue sendo un desafío tanto para críticos coma para lectores, e os intentos de catalogar os seus traballos son xeralmente inadecuados. (Wipipedia)

A súa obra máis coñecida A Metamorfose abre as lecturas deste ano:

 Cando, unha mañá, Gregor Samsa acordou duns soños axitados, encontrouse na súa cama convertido nun bicho monstruoso. Xacía sobre as súas costas, duras como un caparazón e, ao erguer un pouco a cabeza, viu o seu ventre abombado, pardo, segmentado por induracións en forma de arco, sobre cuxa prominencia o cubrecama, a piques xa de escorrer de todo, case non podía sosterse. As súas numerosas patas, dunha deplorábel delgadez en comparación coas dimensións habituais de Gregor, tremían indefensas ante os seus ollos. “Que me aconteceu?”, pensou.
  
 Este inquietante comezo da obra, coñecido universalmente e inmortalizado xa para sempre na memoria das xeneracións vindeiras, segue a cautivar nos tempos actuais. Unha mostra é esta curtametraxe, realizada en branco e negro, baixo a dirección de Fran Estévez  coa que obtivo varios galardóns e recoñecementos. 




Outro exemplo, neste caso de fascinación pola personalidade do autor e o misterio que rodea a súa vida témolo  témolo na recreación da obra de Jordi Sierra i Fabra titulada KAFKA E A BONECA VIAXEIRA.
O libro relata a peculiar relación que supostamente tivo Franz Kafka cunha nena que perdeu a súa boneca.   Para consolala, Kafka converterase no Carteiro de bonecas e vaille  contando á nena, a través de cartas,  as aventuras da boneca polo mundo adiante.

"Franz Kafka morreu no sanantorio de Kierling, preto de Viena, un ano despois de que sucedese esta historia, o 3 de xuño de 1924, aos corenta e un anos de idade. Nunca se soubo o nome da nena que perdeu a boneca, e as cartas que el lle escribiu durante 3 semanas nunca foron lidas por ningunha persoa nin encontradas. Dora Dymant, que daquela vivía co escritor, foi quen explicou os feitos..."

 Ver actividades propostas na Guía didáctica da editorial Galaxia.





viernes, 4 de noviembre de 2011

Falar de libros


A actividade animadora máis frutífera que existe é "falar de libros". Nada crea mellores expectativas lectoras que escoitar a alguén que nos fala dun libro con paixón. Crear un ambiente no cal se fala de libros sen ataduras academicistas, é establecer uns alicerces sólidos nos que fundamentar a afección á lectura. Tanto é así que, no que se refire a espertar o desexo de ler, non existe técnica nin estratexia mellor. Xabier P. Docampo



jueves, 16 de junio de 2011

Domingo Villar ou o pracer da novela negra

O domingo 5 de xuño, o xornal El País, publicaba na sección "Gallegos en la escalera" o artigo de Paco López Barxas, que sintetizo aquí:
Escritor y novelista brillante, Domingo Villar aparece vinculado a uno de los fenómenos editoriales más destacados de estos últimos años sin que él mismo haya podido imaginar, probablemente, la irresistible atracción de la que son objeto sus libros. Pero, ¿cuál es su secreto? Sin duda la creación de un mundo propio dentro de la novela negra; un mundo con su tiempo y espacio determinados, laberintos y misterios, que provoca en el lector que lo descubre el placer por habitarlo. Es como degustar el aroma de un vino nuevo fermentado en la bodega de la mejor literatura de intriga. (...)

A la vista de los resultados, tan contundentes en el número de traducciones como en las cifras de superventas, es fácil de entender por qué Domingo Villar ha cautivado el interés de los lectores con tan solo dos novelas en su historial narrativo. Y es fácil porque, desde su ADN como escritor, ha logrado contagiarnos de una atmósfera especial en sus relatos, sostenida como pretexto para mostrarnos la sencilla complejidad de sus criaturas de ficción. Porque a Villar, como a los grandes, no se le conoce a través de sus libros; se le reconoce. Da lo mismo que en su primera novela, un crimen escalofriante se esconda en un apartamento del piso 18 de la viguesa torre de la isla de Toralla o que, en uno de sus artículos de prensa, un viejo pianista recuerde en un club de jazz de Berlín la vida de un adolescente gallego dado por muerto en 1938. Y da lo mismo porque lo que nos fascina de este joven autor es su manera de narrar, el manejo virtuoso de la ironía y el clima de tensión con los que construye auténticas escenas memorables. Eso es lo importante.

Para ler o artigo completo pincha aquí.

Notas:
- Nació en Vigo en 1971.
- Crítico gastronómico y tertuliano de libros y fútbol en la radio
- Escribe en gallego y se traduce a sí mismo al castellano.
- 2006. Ollos de auga. Traducida al inglés, alemán, italiano, ruso, búlgaro y sueco.
  Premio Frei Martín Sarmiento, Premio Sintagma, Premio Brigada 21.
- 2009. A praia dos afogados. Traducida al polaco, italiano, alemán, francés, holandés e inglés.
- Premio Antón Losada Diéguez, Libro del año por la Federación de Libreros de Galicia, Autor del año por la revista Fervenzas literarias, Premio Brigada 21, Finalista al Premio Libro del Año del Gremio de Libreros de Madrid, Finalista al Premio Novelpol.

Vídeo de presentación da novela por Siruela:

 
 




domingo, 29 de mayo de 2011

A noite do Risón


Gonzalo Moure é un dos escritores máis recoñecidos da literatura infantil e xuvenil. As súas obras , escritas en castelán son traducidas ao galego, ata tal punto que o incluimos dentro da nómina dos escritores da nosa terra. Non é casual. Aínda que nacido en Valencia, vive desde 1989 en Asturias e ten visitado Galicia en numerosas ocasións  dando conferencias  e tamén  charlas polos institutos e colexios.


Poderíamos citar moitos dos seus títulos Palabras de Caramelo, A la mierda la bicicleta, Tuva, El beso del Sahara..., obras todas elas que están na biblioteca e que o alumnado está a ler. A noite do Risón é outrodos seus libros que ten como telón de fondo o mar. O mar que salpicou este ano as nosas lecturas. Nesta ocasión a acción sitúanos  nun bar de pescadores dunha vila da costa do Cantábrico, nunha noite de treboada. O misterio está garantizado.

miércoles, 2 de marzo de 2011

Ler, escribir, amar

             
               Tras estas últimas semanas de unpluggeds polos centros de ensino do país e malia a sensación que tiven ás veces no pasado de que a miña presencia era unha produto cultural máis que se vendía co libro, no podo mais que falar en positivo desta experiencia como un importante elemento dinamizador nas políticas de fomento da lectura entre os rapaces. Explícome:



            En 1º lugar os educadores ven recompensado o seu traballo na aula cando asisten a diálogo fecundo que se establece en moitas ocasións entre o autor e os seus lectores, pequenos en idade pero non en comprensión e capacidade. Eu albisco o orgullo en moitos do seus rostro ao fondo das salas onde falamos cando unha das súas alumnas me mete nun apuro ou inicia comigo unha boa retesía. Supoño que iso lles dá azos para seguir adinte na súa loita cotiá nas aulas aramados de libros e palabras fronte a todo ese ocio dixital que case monopoliza o lecer de moitos nenos.

         En 2º lugar moitos dos nenos, non digo todos porque estaría mentindo, teñen a oportunidade de dialogar cun autor, figura que anque vos semella incrible moitos deles aínda reverencian nos tempos que corren. Eu sempre baixo da tarima paseo entre eles para que falemos de igual a igual e alporízame cando me chaman profe por descoido ou me tratan de vostede. Nenos que aprezan unha dedicatoria especial, incluso nun caderno cando esqueceron o libro. E non digades que os tiran ao lixo. Non é certo. Este mesmo ano comprobeino cunha rapaza que tiña a dedicatoria que lle fixera o curso pasado nun anaco de papel pegado con celo no libro e que pediu que se lla podía repetir, agora si, no propio libro. Nenos que lle entregan a autor como se fosen un tesouro poemas, relatos baseados na súa propia obra ou que veñen cos seus propios textos na procura de consello. Eu gardo cartas de rapaces para que llas entregue a Abdul en Bagdad, poemas sobre o mar dedicados ao vello mariño Ismael, debuxos apócrifos de Van Gogh e ata un sombreiro decorado con malvas. Máis non se pode pedir.


        Seguirei acudindo aos centros de ensino, porque alí onde algúns só ven unha interesada operación comercial, eu vexo algo máis no brillo dos ollos dos rapaces e ás súas mestras. Vexo a paixón e a emoción do lector que fun, unha paixón e a emoción que confeso que perdín, pero que aínda albisco nos meus ollos cando escribo. Quizabes por iso o fago, por recuperar dalgún xeito a aquel lector insomne de trece anos que lía baixo as sabas á luz dunha lanterna.

 Título e texto de Marcos Calveiro recollido do seu blog Alfaias

 Os que nos adicamos a educación comprendemos ben o significado das túas palabras. Mil grazas!




miércoles, 23 de febrero de 2011

Con Marcos Calveiro

 
Resumir a xornada de onte na compañía dunha persoa excepcional, non resulta doado. Marcos Calveiro, autor de Festina Lente e O canto dos peixes, deixou unha forte pegada nos membros do club, que non tiñan présa por marchar as súas casas. O tempo pasou entre conversas, risas e xestos de admiración ao escoitar  falar do transfondo que hai  detrás dunha obra literaria, os anos invertidos na investigación,  o proceso de seleccion da documentación, a capacidade de reter os datos e volcalos despois no escrito para crear unha historia novelada. 
En Festina, hai moito do mundo no que vivimos hoxe, se somos quen de darnos conta que non somos tan libres como cremos. A reflexión do que se está a perder a causa do progreso é o tema principal de O canto dos peixes, ademais da historia de amizade entre o neno e o vello mariñeiro, tema recurrente nas outras obras do autor.
A nosa admiración para o escritor, salvagarda das palabras, ao que lle gustan os dicionarios e o latín.
Marcos Calveiro abriu un blog cando publicou o seu libro Festina lente. Alí podeses atopar moita máis información sobre a obra. 

lunes, 24 de enero de 2011

JAUREGUIZAR


Un martes como calquera outro, os alumnos de 1ºC acudimos ás clases pola mañá pero logo non fomos ás nosas casas como de costume, senón que quedamos a comer no instituto. Foi por vontade propia, aínda que non o pareza, pero é que no tempo en que moitos nenos e nenas están nas súas casas agardando á hora de voltar ás clases pola tarde, nós iamos a ter unha charla co autor do  libro  A RUTINA CORSARIA , o señor Santiago Jaureguizar, un home coma calquera que traballa nun periódico e que nos seus ratos libres escribe novelas e letras de cancións de hip-hop.

Contóunos algo da súa vida, que de xoven gustábanlle os piratas e por iso escribe sobre piratas, que estudiou Dereito pero que non lle gustou e deixouno... Tamén nos falou un pouco de BALEA MORTA OU LANCHA A PIQUE a continuación da RUTINA CORSARIA. Fixémoslle unhas preguntas, máis ben fixénlle unhas preguntas porque o resto non sei se era por vergoña ou non sei porqué non lle preguntaban nada. Para finalizar a visita asinóunos os libros e a min escribiume unha dedicatoria especial xa que pensa que vou ser xornalista porque disque que lle fixen unha boa entrevista.

Sobre RUTINA CORSARIA.

O libro en si gústame bastante, é un disparate total pero iso é o que o fai moi divertido e emocionante. O autor inclúe cousas no libro que ve a diario coma algún supermercado ou o faro... A historia contase en Ribadeo, a súa vila natal. Martín

                                                                                                                                         

A min Jaureguizar pareceume un moi bo escritor, xa que encantoume o seu libro A Rutina Corsaria. El díxonos que de pequeno non se lle daban ben as matemáticas, pero a Lingua gustáballe moito. Falounos que el fixo A Rutina Corsaria porque de pequeño quería ser un corsario, pero os pais non lle deixaban. Tamén dixo que os feitos ocorrían en Ribadeo porque el vivira uns anos alí, e gustáballe moito aquel lugar.

A Rutina Corsaria gustóume moito porque ten emoción e intriga. A parte que máis me gustou foi cando O Repoludo surcaba o mar do Arco Iris, vivindo aventuras esperando encontrar ao corsario máis temido do mundo, Sir Francis Drake. Moncho


Era un martes como outro calquera e estábamos no instituto. Ese martes quedamos alí a comer.Tan solo quedar alí foi una experiencia moi boa xa que estábamos moitos dos compañeiros da clase.A que non sabedes porque quedamos alí a comer? Pois porque tivemos unha visita dun gran autor chamado Jaureguizar. EL veu grazas ao clube de lectura que o invitou e el aceptou.
Eu pensaba que el ía ser un home con calva e xa moi vello mais… nada que ver. Era bastante xoven. A verdade é que a min encantome coñecelo.Contounos un pouco da súa vida e tamén ensinounos como chegar a ese nivel de autor coma el,é dicir como escribir un libro como os del. Eu de feito lin un  o seu libro titulado A RUTINA CORSARIA. Noelia Pombo



Un martes pola tarde quedamos a comer no instituto porque ía vir un autor dun libro que estabamos a ler. Eu pensaba que ía ser un home baixo e  regordecho, pero era todo o contrario.Era alto e fraco.Nós fixémoslle unha pequena entrevista. Unha das preguntas era porqué sendo vasco escribía en galego. El contestounos que desde moi pequeno viveu en Galicia.

Ahh...! que xa se me olvidaba o libro qu lin foi A rutina corsaria  e estou desexando ler a súa continuación. Balea morta ou lancha a pique. Luis



Dixo que el era e é un periodista, é un señor moi amable, asinounos os libros e dixo que para ser un autor hai que ter moita imaxinación. Alexis
Comentario do libro a Rutina Corsaria :

O libro ao principio moito non o entendíamos, grazas o traballo na clase de L.Galega logramos comprendelo. É unha historia moi bonita e moderna xa que inclue léxico actual. Básase na vida dos piratas e de como unha persoa normal e corrente logra facer un barco con materiais moi sinxelos e forma unha tripulación que con ela vive moitas aventuras...Todas veñen da imaxinación do escritor .É un libro que eu recomendaria que a xente, a partir de 10/12 anos o leera.

Comentario sobre a charla co escritor:

A verdade é que non foi unha charla moi aburrida xa que o escritor logrou que lle prestáramos atención, lóxicamente falamos do libro A Rutina Corsaria e do que lle sigue, explicounos que a el de pequeno gustáballe moito os piratas.
Non sempre dedicouse o periodismo, xa que de primeiras empezou a carreira de Dereito, pero non lle gustou. Tamén nos falou dos outros libros del. Sheila




O martes pola tarde pasámolo moi ben . Estivemos na charla de Jaureizar e estivo contándonos porqué escribiu os libros .

Divertímonos moito escoitando a súa vida, estivo contando cousas da súa infancia e da súa familia, tamén lle fixemos unha serie de preguntas como por exemplo ¿Por que escribiches o libro da Rutina Corsaria? Ao final asinounos o libro. Pasámolo moi ben . Melanie e Noelia Moldes


Para min o de Jaureguizar foi moi interesante porque contounos moitas cousas, unha delas foi que escribiu bastantes libros, un deles foi A RUTINA CORSARIA, que a min gustoume moito. Tamén lle fixemos preguntas e ao final asinounos os libros.   Foi xenial!! Miguel