Marina Mayoral

Recollo da web oficial de Marina Mayoral unha crítica aparecida no xornal "La voz de Galicia " o dous marzo de 1995, cando a súa obra Tristes armas acababa de publicarse.

A pluma de Marina Mayoral tralla nos últimos meses a fume de carozo. Recén publicada en castelán Recóndita Armonía, presenta agora Tristes armas, unha romántica viaxe ós días convulsos da Guerra Civil española. Cun desenrolo narrativo próximo ó folletín – no senso máis nobre do termo - , Mayoral conta de xeito áxil a historia duns «nenos da guerra», separados dos seus pais e levados a Rusia. Pero a fin de contas, a escritora mindoniense apáñase para converter o amor no fío do conto. «No fondo é unha historia de amor, como tódalas miñas. Cando se rachan os vínculas da terra só queda o amor».

Mayoral, que vive en Madrid, emprega un galego sínxelo: «Góstame o galego da rúa.

A escritora conta que xamais dubida á hora de escribir en galego ou en castelán: «E algo misterioso. Algunhas historias síntoas en galego e non podo contalas noutra lingua».

Dende o ano 1995 pasaron xa catorce anos e esta historia tenra e aparentemente inocente, segue cautivándonos. Tal vez unha das claves reside en que a autora sabe misturar dunha forma moi sutil unha fermosa historia de amor baixo o telón de fondo dos desterrados da guerra do 36. Na xuntanza do martes 31, veremos un documental sobre os nenos de Rusia.Non o perdades !!!

TRISTES GUERRAS
SI NO ES AMOR LA EMPRESA.
TRISTES. TRISTES.

TRISTES ARMAS
SI NO SON LAS PALABRAS.
TRISTES. TRISTES.

TRISTES HOMBRES
SI NO MUEREN DE AMORES.
TRISTES. TRISTES.

Miguel Hernández