Marcapáxinas- calendario 12/13

Makinaria de Carlos Negro

AUTOBIOGRAFÍA (Adaptación)

Fonte: BVG

        Nacín na vila de Lalín en1970; da infancia, lembro a rúa da Cacharela, a casa dos avós (Avenida de Buenos Aires, nº 1), a droguería con louza Duralex e pintura Titanlux (antes da invasión dos supermercados), os caramelos de nata (a peseta a unidade), os debuxos de Mazinguer Zeta (¡fuego de pecho!), os partidos de fútbol nas leiras (previos á especulación urbanística), o cheiro concentrado a laca na perruquería "Romero" (onde miña nai lles facía a manicura ás señoritas).

     Eu nunca fun un neno de aldea, mais a aldea entrou en min a través da casa de Agolada, avós paternos, estirpe de terra negra, muíño de fariña albeira, maquías e millo, tréqueles da Singer, a mesa de carpinteiro, as espadas de madeira, o banco comunal da cociña, a zorza e as filloas de sangue, o manto da chuvia na follaxe das parras, no tambor das uralitas... Desa memoria tamén procedo, aínda que eu falaba castellano, porque era un niño bueno.

        (...)

     

       Nos oitenta, fixen o Bacharelato no Instituto Público de Lalín; daquela lembro que eu era tímido, máis ben calado, retraído, atento e sixiloso. Eu estudiaba moito porque non era quen de ser rebelde, mentres os chicos malos fumaban descarados e ligaban coas mozas máis feitas (lei de vida). Daquela era o esplendor das discotecas: por exemplo, Krakatoa. E na banda sonora da adolescencia soaban Golpes Bajos, Alaska, Siniestro Total, Duncan Dhu, Radio Futura, Queen, Pink Floyd, The Cure...

     Do Instituto recordo a influencia de dous profesores: Luz Marina e Mario; eles foron responsables de que eu aceptase cánto me gustaba a literatura, a pesar de min mesmo, a pesar do meu apoucamento, a pesar de que eu, de maior, aínda non quería ser nada. Eles botaron a semente que me animou a estudiar Filoloxía en Santiago de Compostela. E aí comezou outra xeira.

      (...)

     Ó oficio poético cheguei relativamente tarde, a mediados dos noventa, case sen querer, sen reflexión previa do cómo e do por qué; pero cando rompín a escribir versos, souben, a posteriori, que a palabra se me estaba impoñendo como un instrumento para exercer a memoria e buscar a verdade (a miña memoria e a miña verdade); fun descubrindo un órgano subxectivo de comunicación e coñecemento, un terceiro pulmón invisible que me dota de osíxeno, unha bocalada de palabras que me respiran desde dentro, que non pretenden impoñer un sentido, senón que son en si mesmas o sentido inherente ó ritmo, nun fráxil equilibrio entre o racional e o intuído, entre a técnica exacta e o momento propicio.

Propoñemos para coñecer máis a este autor a lectura do seu poemario MAKINARIA. Unha obra dirixida aos lectores mozos, amantes da velocidade e o risco, cun destino que fai gala ao apelido do autor cando se actúa de forma inconsciente.

Imaxe e máiis información no Club de lectura dos retelladores da Estrada: lernolosada

Adiante cos poemas! A todo gas!!

Cliqueade no enlace despois de rematar a lectura para seguir esta guía interactiva feita por Rosa Salgueiro.

Que a disfrutedes!

Hora zulú de Santiago Lopo

Santiago Lopo é de Vigo e profesor de francés. Iniciouse profesionalmente traducindo guións cinematográficos para televisión. En 2006, gañou o Premio de Novela por Entregas de La Voz de Galicia, con Game Over. En 2009, publicou Peaxes e no 2012 acaba de obter o Premio García Barros coa súa última novela Hora zulú, publicada por Galaxia.  

Un home aparece ferido e nu ao pé dun acantilado. Ninguén, nin el mesmo, sabe quen é.  En Hora zulú combínanse textos diversos a través dos cales os lectores inician unha busca, coma se se tratase dun xogo que o autor lle propón a quen le. Mediante esa orixinal estrutura, Santiago Lopo mantén a intriga e a tensión narrativa de principio a fin, nunha novela que rompe barreiras, animándonos a soñar e a visitar o outro lado da nosa conciencia. Invitándonos a encontrar a liberdade. (Información da editorial)

 Pódese ler unha entrevista a Santiago Lopo e o seu comentario da novela Hora Zulú no blog de Galaxia.

Teremos a oportunidade de falar co autor e contrastar os nosos puntos de vista 

o luns 18 febreiro ás 18:45h, na biblioteca do centro. 

Brasil, Brasil

Publicada por primeira vez en 1968,  A miña planta de laranxa lima é a emocionante historia dun neno ao que a vida fará adulto precozmente. Nesta novela, José Mauro de Vasconcelos recreou os seus recordos de infancia no barrio carioca de Bangú cun lirismo e unha tenrura que cautivaron ós lectores dende a súa aparición e que a converteron nun dos libros máis lidos da literatura brasileira contemporánea.

Neste vídeo, Soledad Felloza, actriz e contacontos uruguaia, afincada en Galicia preséntanos este libro e o que supuxo para ela na súa vida.

A editorial  Libros del Asteroide permite gozar de moitas das melodías que se entoan no libro. Dende as tristes notas da nai no lavadoiro, ata as xeniais interpretacións do señor Ariovaldo e os tangos que emocionaban a Zezé.

Da lectura e da palabra escrita pasamos a deleitarnos coa música para agora poñerlle rostro ós personaxes da historia. O director Aurélio Teixeira fixo unha versión cinematográfica da novela no ano 1970. Esta é a presentación da película. 

Ao ler a historia contada por Vasconcelos non podemos obviar dúas películas ambientadas no Brasil e que reflexan a sociedade dos anos 60-70, o mundo da infancia, a pobreza, a importancia da cultura, a inxenuidade, o afán de supervivencia... Estamos a falar de Estación central de Brasil e tamén dalgún xeito de Ciudad de Dios. 

Estación Central de Brasil invítanos a reflexionar sobre a situación de vulnerabilidade na que se encontra a infancia. ao mesmon tempo que da a coñecer as distintas manifestacións cotiás dos problemas do empobrecemento, temas ámbolos dous presentes no libro de Vasconcelos. 

Cuidad de Dios é unha obra extraordinaria de gran contido social que nos permite un achegamento á dura realidade da marginalización urbana en Latinoamérica entre os anos sesenta e os oitenta, centrada no mundo das favelas brasileñas e a situación que viven os nenos nun ambiente de violencia. 

O valor literario da retranca

         Son vinte relatos curtos de diferente extensión, que teñen como fío condutor o humor, a fina ironía e a retranca dun agudo observador da realidade como o é o seu autor Núñez Singala. Menú de enganos recolle o mundo das apariencias, aquelo que cremos que é e resulta non ser, para tocar os temas más candentes de actualidade cunha mirada crítica e ás veces incluso despiadada. Así, pasean polas páxinas do libro unha sociedade burguesa e acomodada con falsos compromisos, con valores materiais ou simplemente anécdotas que se convirten en fondos sentimentos  adquiridos nalgunha etapa das nosas vidas. 

        Os relatos que máis gustaron aos lectores e lectoras do club son Trampas , O castigo, Solidariedade occidental, Inculturación, Primeiro de maio...  En canto A rapaza do bikini verde, baseado nun relato autobiográfico, xenera certa controversia, pois hai a quen lle gustou moito e a outros non tanto, xunto con Clarividencia ou  A mensaxe.

Ao remate da charla cubrimos unha ficha na que valorabamos a nosa satisfacción sobre a lectura. As valoracións  nunha escala do UN ao DEZ quedaron como seguen: dez persoas outorgáronlle un OITO, once persoas un NOVE e dúas persoas un DEZ. 

Algunhas  membros do club tamén deron a súa opinión: 

• Moi interesante as súas reflexións sobre a lingua.
• Fácil de ler. Gustoume a estructura. Os enganos máis curtos para picar e segundo avanza a lectura máis longos para terminar coa sobremesa. 
• Pareceume xenial. Moi fácil de ler, moi entretido e cunha retranca estupenda.
• Moi divertido, xa que cada relato da un xiro inesperado.
• Unha crítica construtiva e enxeñosa da realidade que nos rodea.
• Gustoume moito. Algúns relatos resultáronme moi cercanos, outros divertidos e todos dan pé para reflexionar.
• Gustoume moito a súa fácil lectura e comprensión.
• Moi fácil de ler e doado para reflexionar.
• É un libro interesante, divertido e foi entretido lelo.
• Brillante, claro, contundente, cada un dos relatos podería ser un guión para unha película. Grazas!

Temos unha cita!

Na voz de Núñez Singala

Como aperitivo, nada mellor!

A filla do ladrón de bicicletas

Da nosa veciña do Grove, Teresa González Costa comezaremos a ler co alumnado do 1º ciclo,  a obra coa que a autora gañou o premio Merlín 2010.

Serafina, a filla dun ladrón de bicicletas quere ser equilibrista nun circo con Celerífera, a súa bicicleta. A obra está chea de diálogos moi ben construídos, áxiles, ocorrentes, frescos, divertidos que están moi próximos ao teatro e que a dotan dun gran dinamismo.


Despois de ler a obra podes contestar a estas cuestións feitas por Luis Lagoa que che axudarán a entender mellor a historia: XOGO LIM

Con Iolanda Zúñiga

Fresca e contemporánea. Dúas palabras que describen perfectamente como foi esta última xuntanza  do Club de Lectura.

"Vidas post-it" é un libro de relatos curtos, escrito por unha moza chamada Iolanda Zúñiga, moderna e solta, palabras que posiblemente sexan as mellores para a súa descrición, xa que  preferiumos falar de forma libre, o que fixo que a charla fóra divertida e agradable.

Inspirados estos relatos por frustracións da vida, o desamor e o feito de ser incomprendida deron como resultado o nacemento do seu primeiro libro, escrito con tan só 27 anos. Recomendado para adorescentes e adultos, un libro co que poderás sentirte identificado/a.

Agora con 37 anos, xa ten escrito nada menos que tres libros. O nomeado antes "Vidas post-it", "Amor amén" e "Periferia". Este último recibiu o Premio Xerais de Novela 2010. 

Noelia Caneda Rey

Vidas post-it. Iolanda Zúñiga

Contemporáneos e fragmentarios, os de Vidas post-it son relatos curtos, concisos e veloces, que alimentan un receitario de tropezos na vida. Unha tras outra, predominan as situacións cotiás guiadas por condimentos universais: incomunicación, soidade, desamor, abismo, sexo, rutina, violencia, melancolía, drogas, medo e outras miserias que murchan, afogan e desesperan; todo adobado coa fugacidade, precisión e brutalidade da vida sen decorados. Os post-it deste libro de Iolanda Zúñiga, escrito cunha prosa directa e rotunda, atractiva e imantada, son deseños veloces coma tráilers de películas que debuxan vidas marcadas polo naufraxio persoal ou colectivo, afondando no recuncho máis escuro e brutal da propia vida.

Fonte: http://www.xerais.es/

   Comentaremos os relatos coa propia autora
 o 18  de xuño!!

         
 Iolanda Zúñiga foi PREMIO XERAIS 2010

 coa súa obra Periferia.

A "Marbella galega" de Fran Soutelo

Vestido de negro, sombreiro negro, gafas de pasta negra e ollos negros para falar dunha novela negra que se desenvolve entre Muros, Santiago, o Carballiño e o Salnés. Lugares, todos eles,  ben coñecidos por Miguel Anxol Fernández, como tamén o é esta "Marbella galega" na que veraneaba fai uns anos e a que invita a descubrir a todos os lectores de Lume de cobiza da man do detective Fran Soutelo.  

Lectura pesimista ao comezo: Fran Soutelo pasa doce horas no avión sen poder aterrar en ningún aeroporto galego por mor do lume que oscureceu o ceo o primeiro de agosto daquel verán de 2006.

O autor garante a verosimilitude da novela. A realidade mestúrase coa ficción, lugares próximos e personaxes reais conviven con outros literarios nunha trama que engancha dende un principio querendo seguir as pistas para descubrir que se esconde detrás da morte dun rapaz novo de Padriñán. 

A película está á volta da esquina e a seguintes aventuras detectivescas do protagonista no forno! 

Unha data: 2014

Miguel Anxo Fernández

O escritor e crítico de cine Miguel Anxo Fernández chegará ata Sanxenxo o luns 7 de maio para comentar a súa obra Lume de cobiza, protagonizada polo detective Frank Soutelo e  ambientada en escenarios reais que nos son próximos (Sanxenxo, Santiago, Muros, Vigo, O Carballiño...)  no verán do 2006, cando os montes arden de forma incontrolada por todo o país.

Miguel Anxo Fernández  é historiador de formación e cinéfilo de paixón, o autor creou o sabuxo Frank Soutelo a partir de Un nicho para Marilyn, gañadora do Premio de Novela Manuel García Barros 2002. O xurado valorou “a temática infrecuente da obra dentro do panorama literario galego, a súa perfecta construción, o seu intenso ritmo narrativo e a súa frescura estilística”. Aquela peripecia converteuse nun éxito que asentou a un personaxe como un dos máis populares da nosa literatura policial.

 + info: http://www.franksoutelo.com/

Febre.Héctor Carré

HECTOR CARRÉ foi o último premio XERAIS e da  Fundación Nova Caixa Galicia-Claudio San Martín de Literatura Xuvenil 2011 coa súa obra Febre.

Sipnose:

Un avó cóntalle á súa neta adolescente unha historia roubándolle a súa atención ás pantallas que contan outras historias. Quere mostrarlle como todas as rapazas da súa idade, de todos os tempos, teñen problemas de entendimento cos pais, e ao tempo, ensinarlle parte da historia da súa familia.

Febre responde á febre do wolframio, aquela que tivo lugar entre entre nós nos tempos da primeira posquerra. Coma a febre do ouro é unha enfermidade social, unha situación límite onde cada un asume o papel que lle toca: de desgraciados a maioría, de negociantes e novos ricos outros, de aproveitados moitos,... O rol de cada un deles está claro, o das forzas do orden e o dos que foron expulsados para moverse nas lindes. Unha moza como Guillermo Tell, como Pepa a Loba, convertendo a debilidade en fortaleza móvese entre todo ese desastre social e entre espías...

Situada en Noia e Lousame, móstranos lugares coñecidos como o casino da vila onde ata hai ben pouco eran famosas as timbas e personaxes tamén recoñecibles, como ese Marelo do que Avilés de Taramancos falara xa nas crónicas recollidas en Obra viva. Por iso, esta é unha boa ocasión para desfrutar da novela e ir dela a outras que tratan os mesmos temas como Cabalo de ouros de Freixanes, e a outros libros como o citado de Avilés ou os libros de historia de Noia de Agrafoxo

Fonte: Rede Lectura

 

Domingo Villar ou o pracer da novela negra

O domingo 5 de xuño, o xornal El País, publicaba na sección "Gallegos en la escalera" o artigo de Paco López Barxas, que sintetizo aquí:

Escritor y novelista brillante, Domingo Villar aparece vinculado a uno de los fenómenos editoriales más destacados de estos últimos años sin que él mismo haya podido imaginar, probablemente, la irresistible atracción de la que son objeto sus libros. Pero, ¿cuál es su secreto? Sin duda la creación de un mundo propio dentro de la novela negra; un mundo con su tiempo y espacio determinados, laberintos y misterios, que provoca en el lector que lo descubre el placer por habitarlo. Es como degustar el aroma de un vino nuevo fermentado en la bodega de la mejor literatura de intriga. (...)

A la vista de los resultados, tan contundentes en el número de traducciones como en las cifras de superventas, es fácil de entender por qué Domingo Villar ha cautivado el interés de los lectores con tan solo dos novelas en su historial narrativo. Y es fácil porque, desde su ADN como escritor, ha logrado contagiarnos de una atmósfera especial en sus relatos, sostenida como pretexto para mostrarnos la sencilla complejidad de sus criaturas de ficción. Porque a Villar, como a los grandes, no se le conoce a través de sus libros; se le reconoce. Da lo mismo que en su primera novela, un crimen escalofriante se esconda en un apartamento del piso 18 de la viguesa torre de la isla de Toralla o que, en uno de sus artículos de prensa, un viejo pianista recuerde en un club de jazz de Berlín la vida de un adolescente gallego dado por muerto en 1938. Y da lo mismo porque lo que nos fascina de este joven autor es su manera de narrar, el manejo virtuoso de la ironía y el clima de tensión con los que construye auténticas escenas memorables. Eso es lo importante.

Para ler o artigo completo pincha aquí.

Notas:

- Nació en Vigo en 1971.

- Crítico gastronómico y tertuliano de libros y fútbol en la radio

- Escribe en gallego y se traduce a sí mismo al castellano.

- 2006. Ollos de auga. Traducida al inglés, alemán, italiano, ruso, búlgaro y sueco.

  Premio Frei Martín Sarmiento, Premio Sintagma, Premio Brigada 21.

- 2009. A praia dos afogados. Traducida al polaco, italiano, alemán, francés, holandés e inglés.

- Premio Antón Losada Diéguez, Libro del año por la Federación de Libreros de Galicia, Autor del año por la revista Fervenzas literarias, Premio Brigada 21, Finalista al Premio Libro del Año del Gremio de Libreros de Madrid, Finalista al Premio Novelpol.

Vídeo de presentación da novela por Siruela:

 

 

Ler, escribir, amar

             
               Tras estas últimas semanas de unpluggeds polos centros de ensino do país e malia a sensación que tiven ás veces no pasado de que a miña presencia era unha produto cultural máis que se vendía co libro, no podo mais que falar en positivo desta experiencia como un importante elemento dinamizador nas políticas de fomento da lectura entre os rapaces. Explícome:



            En 1º lugar os educadores ven recompensado o seu traballo na aula cando asisten a diálogo fecundo que se establece en moitas ocasións entre o autor e os seus lectores, pequenos en idade pero non en comprensión e capacidade. Eu albisco o orgullo en moitos do seus rostro ao fondo das salas onde falamos cando unha das súas alumnas me mete nun apuro ou inicia comigo unha boa retesía. Supoño que iso lles dá azos para seguir adinte na súa loita cotiá nas aulas aramados de libros e palabras fronte a todo ese ocio dixital que case monopoliza o lecer de moitos nenos.

         En 2º lugar moitos dos nenos, non digo todos porque estaría mentindo, teñen a oportunidade de dialogar cun autor, figura que anque vos semella incrible moitos deles aínda reverencian nos tempos que corren. Eu sempre baixo da tarima paseo entre eles para que falemos de igual a igual e alporízame cando me chaman profe por descoido ou me tratan de vostede. Nenos que aprezan unha dedicatoria especial, incluso nun caderno cando esqueceron o libro. E non digades que os tiran ao lixo. Non é certo. Este mesmo ano comprobeino cunha rapaza que tiña a dedicatoria que lle fixera o curso pasado nun anaco de papel pegado con celo no libro e que pediu que se lla podía repetir, agora si, no propio libro. Nenos que lle entregan a autor como se fosen un tesouro poemas, relatos baseados na súa propia obra ou que veñen cos seus propios textos na procura de consello. Eu gardo cartas de rapaces para que llas entregue a Abdul en Bagdad, poemas sobre o mar dedicados ao vello mariño Ismael, debuxos apócrifos de Van Gogh e ata un sombreiro decorado con malvas. Máis non se pode pedir.


        Seguirei acudindo aos centros de ensino, porque alí onde algúns só ven unha interesada operación comercial, eu vexo algo máis no brillo dos ollos dos rapaces e ás súas mestras. Vexo a paixón e a emoción do lector que fun, unha paixón e a emoción que confeso que perdín, pero que aínda albisco nos meus ollos cando escribo. Quizabes por iso o fago, por recuperar dalgún xeito a aquel lector insomne de trece anos que lía baixo as sabas á luz dunha lanterna.

 Título e texto de Marcos Calveiro recollido do seu blog Alfaias

 Os que nos adicamos a educación comprendemos ben o significado das túas palabras. Mil grazas!

Con Marcos Calveiro

 

Resumir a xornada de onte na compañía dunha persoa excepcional, non resulta doado. Marcos Calveiro, autor de Festina Lente e O canto dos peixes, deixou unha forte pegada nos membros do club, que non tiñan présa por marchar as súas casas. O tempo pasou entre conversas, risas e xestos de admiración ao escoitar  falar do transfondo que hai  detrás dunha obra literaria, os anos invertidos na investigación,  o proceso de seleccion da documentación, a capacidade de reter os datos e volcalos despois no escrito para crear unha historia novelada. 

En Festina, hai moito do mundo no que vivimos hoxe, se somos quen de darnos conta que non somos tan libres como cremos. A reflexión do que se está a perder a causa do progreso é o tema principal de O canto dos peixes, ademais da historia de amizade entre o neno e o vello mariñeiro, tema recurrente nas outras obras do autor.

A nosa admiración para o escritor, salvagarda das palabras, ao que lle gustan os dicionarios e o latín.

Marcos Calveiro abriu un blog cando publicou o seu libro Festina lente. Alí podeses atopar moita máis información sobre a obra. 

JAUREGUIZAR

Un martes como calquera outro, os alumnos de 1ºC acudimos ás clases pola mañá pero logo non fomos ás nosas casas como de costume, senón que quedamos a comer no instituto. Foi por vontade propia, aínda que non o pareza, pero é que no tempo en que moitos nenos e nenas están nas súas casas agardando á hora de voltar ás clases pola tarde, nós iamos a ter unha charla co autor do  libro  A RUTINA CORSARIA , o señor Santiago Jaureguizar, un home coma calquera que traballa nun periódico e que nos seus ratos libres escribe novelas e letras de cancións de hip-hop.

Contóunos algo da súa vida, que de xoven gustábanlle os piratas e por iso escribe sobre piratas, que estudiou Dereito pero que non lle gustou e deixouno... Tamén nos falou un pouco de BALEA MORTA OU LANCHA A PIQUE a continuación da RUTINA CORSARIA. Fixémoslle unhas preguntas, máis ben fixénlle unhas preguntas porque o resto non sei se era por vergoña ou non sei porqué non lle preguntaban nada. Para finalizar a visita asinóunos os libros e a min escribiume unha dedicatoria especial xa que pensa que vou ser xornalista porque disque que lle fixen unha boa entrevista.

Sobre RUTINA CORSARIA.

O libro en si gústame bastante, é un disparate total pero iso é o que o fai moi divertido e emocionante. O autor inclúe cousas no libro que ve a diario coma algún supermercado ou o faro... A historia contase en Ribadeo, a súa vila natal. Martín

                                                                                                                                         

A min Jaureguizar pareceume un moi bo escritor, xa que encantoume o seu libro A Rutina Corsaria. El díxonos que de pequeno non se lle daban ben as matemáticas, pero a Lingua gustáballe moito. Falounos que el fixo A Rutina Corsaria porque de pequeño quería ser un corsario, pero os pais non lle deixaban. Tamén dixo que os feitos ocorrían en Ribadeo porque el vivira uns anos alí, e gustáballe moito aquel lugar.

A Rutina Corsaria gustóume moito porque ten emoción e intriga. A parte que máis me gustou foi cando O Repoludo surcaba o mar do Arco Iris, vivindo aventuras esperando encontrar ao corsario máis temido do mundo, Sir Francis Drake. Moncho

Era un martes como outro calquera e estábamos no instituto. Ese martes quedamos alí a comer.Tan solo quedar alí foi una experiencia moi boa xa que estábamos moitos dos compañeiros da clase.A que non sabedes porque quedamos alí a comer? Pois porque tivemos unha visita dun gran autor chamado Jaureguizar. EL veu grazas ao clube de lectura que o invitou e el aceptou.

Eu pensaba que el ía ser un home con calva e xa moi vello mais… nada que ver. Era bastante xoven. A verdade é que a min encantome coñecelo.Contounos un pouco da súa vida e tamén ensinounos como chegar a ese nivel de autor coma el,é dicir como escribir un libro como os del. Eu de feito lin un  o seu libro titulado A RUTINA CORSARIA. Noelia Pombo

Un martes pola tarde quedamos a comer no instituto porque ía vir un autor dun libro que estabamos a ler. Eu pensaba que ía ser un home baixo e  regordecho, pero era todo o contrario.Era alto e fraco.Nós fixémoslle unha pequena entrevista. Unha das preguntas era porqué sendo vasco escribía en galego. El contestounos que desde moi pequeno viveu en Galicia.

Ahh...! que xa se me olvidaba o libro qu lin foi A rutina corsaria  e estou desexando ler a súa continuación. Balea morta ou lancha a pique. Luis

Dixo que el era e é un periodista, é un señor moi amable, asinounos os libros e dixo que para ser un autor hai que ter moita imaxinación. Alexis

Comentario do libro a Rutina Corsaria :

O libro ao principio moito non o entendíamos, grazas o traballo na clase de L.Galega logramos comprendelo. É unha historia moi bonita e moderna xa que inclue léxico actual. Básase na vida dos piratas e de como unha persoa normal e corrente logra facer un barco con materiais moi sinxelos e forma unha tripulación que con ela vive moitas aventuras...Todas veñen da imaxinación do escritor .É un libro que eu recomendaria que a xente, a partir de 10/12 anos o leera.

Comentario sobre a charla co escritor:

A verdade é que non foi unha charla moi aburrida xa que o escritor logrou que lle prestáramos atención, lóxicamente falamos do libro A Rutina Corsaria e do que lle sigue, explicounos que a el de pequeno gustáballe moito os piratas.

Non sempre dedicouse o periodismo, xa que de primeiras empezou a carreira de Dereito, pero non lle gustou. Tamén nos falou dos outros libros del. Sheila

O martes pola tarde pasámolo moi ben . Estivemos na charla de Jaureizar e estivo contándonos porqué escribiu os libros .

Divertímonos moito escoitando a súa vida, estivo contando cousas da súa infancia e da súa familia, tamén lle fixemos unha serie de preguntas como por exemplo ¿Por que escribiches o libro da Rutina Corsaria? Ao final asinounos o libro. Pasámolo moi ben . Melanie e Noelia Moldes

Para min o de Jaureguizar foi moi interesante porque contounos moitas cousas, unha delas foi que escribiu bastantes libros, un deles foi A RUTINA CORSARIA, que a min gustoume moito. Tamén lle fixemos preguntas e ao final asinounos os libros.   Foi xenial!! Miguel

Para que les?

Respostar a esta pregunta foi unha iniciativa que lanzou o Club de lectura virtual de Implicadas e que recollimos unha grande parte das Bibliotecas galegas para facer visible os comenarios das persoas e contribuir así á reflexión e contaxio da lectura entre os máis novos.

En Bibliomanía fixémonos eco de todas as aportacións e aquí queremos destacar as respostas de Rosa Aneiros, Xosé Monteagudo e Raúl Vacas,  cos que compartimos este ano as xuntanzas no club arredor dos seus libros.

Coa lectura

coñezo e sinto outras vidas que me fan máis libre,

xa que me proporcionan

puntos de vista diferentes.
Con eles, podo valorar e escoller mellor
en calquera situación da vida.   Xosé Monteagudo

Leo

para completarme,

para actualizar utopías,

para crer,

para crear,

para evadirme ocasionalmente do mundo

ou para involucrame nel.

Gústame mergullar nos libros,

fondear nas palabras máis profundas,

osixenar o corazón

con soños e metáforas,

nadar contracorrente.  Raúl Vacas

Leo para fuxir e para encontrarme no máis fondo de min mesma.
Leo para saber e para ignorar.
Para ver dende outros ollos e dende as tripas dos meus.
Leo para ser ti.”
                                                                        Rosa Aneiros.

Un bo tipo. Un tipo xenial

O primeiro de  marzo XOSÉ MONTEAGUDO estivo en Sanxenxo, terra que el coñece ben e na que é ben querido, como así o demostra a presencia de dúas mulleres que asistiron á charla co escritor porque viron a noticia na prensa . Sorpresa grata para todos os do club e pódese dicir que ésta é unha das consecuencias de difundir nos medios de comunicación o que se está a facer.

Xosé Montegudo, que recibiu por esta novela, Un tipo listo o Premio García Barros , falounos de como xurdiu a idea de poñerse a contar a historia de Manolo, un home de banca, aparentemente honrado e cunha vida intachable. Os feitos están baseados en casos reais que saíron á luz na prensa. Este forte contraste dunha doble vida  é o que fascinou a Xosé Monteagudo para poñerse a tirar do fío e contar cales serían os móbiles que fixeron que unha persoa poidese cometer un gran desfalco na sucursal bancaria para a que traballaba. 

O éxito estaba garantizado. A presenza dun cadáver na primeira páxina, agarrado a un prato de spaguettis, atrapa ao lector, e unha  visión canalla da sociedade  pulula polas páxinas da novela.  Porque os bos sentimentos, di o autor, non fan boa literatura.

Pero sí que hai bos tipos que escriben boa literatura e nos fan disfrutar con ela.

Grazas pola visita!!!

Un tipo listo. Xosé Monteagudo.

Dese xeito, unha apacible tarde de outubro collín o coche en Vigo e fun ata Sanxenxo. Cando deixei atrás Pontevedra, mentres conducía, de cando en vez xiraba a cabeza e a miña esquerda ollaba as aliñación das bateas no medio da ría e mais as casas unifamiliares que se espallaban pola estreita franxa de terra situada entre a estrada e o mar. Nas proximidades de Sanxenxo, as casas da primeira liña facíanse máis grandes e ostentosas. Altos cerrumes de pedra e unha mesta vexetación de sebes, piñeiros e palmeiras só permitía adiviñar as luxosas mansións que se ocultaban detrás.

(Páx. 285. Un tipo listo. Xosé Monteagudo. Ed. Galaxia 2009).

 Resulta que un personaxe da novela, amigo do pai do protagonista, despois de voltar de Suíza comprou un piso en Sanxenxo. Este personaxe chamado Alfonso Piñeiro, fora amigo insparable do pai na súa nenez e mocidade. A súa aparición na trama da novela será definitiva para o esclarecemento dos feitos que se narran.  

Xosé Monteagudo estará en Sanxenxo, virá a falar da súa novela. Compartiremos frente a Silgar o entramado financiero do que fala nas páxinas de Un tipo listo.