A memoria da humanidade

Pisei por vez primeira esta illa o 14 de setembro de 2001, tres días despois de ver na televisión como se derrubaban as torres xemelgas de New York, naquel 11 de setembro que me fixo retrotraer no tempo e lembrar a mesma data, pero de 1973, e a onda de morte que se abateu sobre o Chile de Allende tras o feroz golpe de Estado, unha marca indeleble para a miña xeración.

Cheguei a San Simón, daquela aínda cos edificios sen restaurar, co corazón batendo exaltado no meu peito. Viña cun permiso especial para permanecer aquí durante todo o día, coa única compaña do señor Ramón e dos seus cans. De Cesantes só me separaban uns centos de metros, mais axiña me decatei de que acababa de entrar nun ámbito moi especial, nun deses lugares que gardan, coma nun aleph borgiano, a memoria da humanidade. Unha memoria milenaria, porque ata min chegaban os ecos dos versos do trobeiro e o balbordo de voces que daban conta da intensa historia vivida neste barco de pedra ancorado no fondo da ría. As voces que eu viña buscando eran máis recentes. Eran as do sufrimento, as da angustia ante os «paseos» nocturnos, as do terror. O edificio situado fronte á capela, que agora aparece coma do trinque, estaba daquela devorado polo abandono, cos ocos das ventás escuros e silenciosos coma cuncas de caveira, unha lembranza aceda de canto alí dentro sucedera. As voces parecían falarme con ansiosa intensidade porque, daquela, eu andaba embarcado na escrita dunha novela
que era coma un corpo aberto para esas voces. Unha novela que acabaría por se chamar Noite de voraces sombras, un título tirado do máis conmovedor poema de José Ángel Valente, e que ten como centro o mínimo cemiterio de Santo Antonio, salvado milagrosamente dunha restauración que borrou todas as pegadas do horror que se viviu aquí.(...)

Así comeza o discurso Oito doas para San Simón pronunciado por Agustín Fernández Paz o día 6 de xuño de 2009 na illa de San Simón con motivo da celebración do XXVIº Premios Xerais.

Un discurso longamente aplaudido pola súa defensa do papel da creación literaria en lingua galega.(Para escoitalo podes facelo a través de BRÉTEMAS.)

Escribir en galego como forma de participar na cultura da humanidade e escribir sobre a memoria do acontecido preto de nós. A illa de San Simón é o escenario das novelas lidas neste curso , e ata alí viaxaron os membros do CLUB revivindo o lido, poñendo realidade a ficción.