Brasil, Brasil

Publicada por primeira vez en 1968,  A miña planta de laranxa lima é a emocionante historia dun neno ao que a vida fará adulto precozmente. Nesta novela, José Mauro de Vasconcelos recreou os seus recordos de infancia no barrio carioca de Bangú cun lirismo e unha tenrura que cautivaron ós lectores dende a súa aparición e que a converteron nun dos libros máis lidos da literatura brasileira contemporánea.

Neste vídeo, Soledad Felloza, actriz e contacontos uruguaia, afincada en Galicia preséntanos este libro e o que supuxo para ela na súa vida.

A editorial  Libros del Asteroide permite gozar de moitas das melodías que se entoan no libro. Dende as tristes notas da nai no lavadoiro, ata as xeniais interpretacións do señor Ariovaldo e os tangos que emocionaban a Zezé.

Da lectura e da palabra escrita pasamos a deleitarnos coa música para agora poñerlle rostro ós personaxes da historia. O director Aurélio Teixeira fixo unha versión cinematográfica da novela no ano 1970. Esta é a presentación da película. 

Ao ler a historia contada por Vasconcelos non podemos obviar dúas películas ambientadas no Brasil e que reflexan a sociedade dos anos 60-70, o mundo da infancia, a pobreza, a importancia da cultura, a inxenuidade, o afán de supervivencia... Estamos a falar de Estación central de Brasil e tamén dalgún xeito de Ciudad de Dios. 

Estación Central de Brasil invítanos a reflexionar sobre a situación de vulnerabilidade na que se encontra a infancia. ao mesmon tempo que da a coñecer as distintas manifestacións cotiás dos problemas do empobrecemento, temas ámbolos dous presentes no libro de Vasconcelos. 

Cuidad de Dios é unha obra extraordinaria de gran contido social que nos permite un achegamento á dura realidade da marginalización urbana en Latinoamérica entre os anos sesenta e os oitenta, centrada no mundo das favelas brasileñas e a situación que viven os nenos nun ambiente de violencia. 

Calendario decembro

Opinamos

A filla do ladrón de bicicletas. Teresa González Costa. Ed.  Xerais.

Escollimos este libro porque o título chamounos moito a antención. Gustounos moito aínda que é un pouco triste. Pensamos que é triste porque a pobre Serafina, ten que ir a vivir coa súa tía, a Dona Perfecta que é moi mala e  non lle deixa facer nada de nada e ao final do libro róuballe a bicicleta ¡ROUBOULLE A CELERÍFERA!

Tamén é divertido porque Serafina ri, e aínda que sexa a filla do ladrón de bicicletas, no pobo queríana moito. Tiña moitos amigos: Milo, o vello Elías, Beliña ... Serafina pasábao xenial coa súa bicicleta facendo acrobacias, ou como ela dicía "voaba".

Gustounos a parte onde o vello Elías estaba no globo, puxo o disco coa música para que e a tía Perfecta  fose detrás del.

Recomendamos este libro porque pasan moitas aventuras, locuras, algunhas tristezas... Dámoslle a este libro un 10 porque é incrivel... E ademais  a súa autora é unha escritora que vive moi cerquiña nosa.

¡Serafina, miña nai ten a Celerífera na tenda...! Trouxoa o vello Elías, seica esta chea de algas e de area". É o que di Milo cando atopan a bicicleta de Serafina. (Páxina 143) 

Laura, Alba, Vanesa, Sonia e Paola  1º ESO

                                                                                       

O valor literario da retranca

         Son vinte relatos curtos de diferente extensión, que teñen como fío condutor o humor, a fina ironía e a retranca dun agudo observador da realidade como o é o seu autor Núñez Singala. Menú de enganos recolle o mundo das apariencias, aquelo que cremos que é e resulta non ser, para tocar os temas más candentes de actualidade cunha mirada crítica e ás veces incluso despiadada. Así, pasean polas páxinas do libro unha sociedade burguesa e acomodada con falsos compromisos, con valores materiais ou simplemente anécdotas que se convirten en fondos sentimentos  adquiridos nalgunha etapa das nosas vidas. 

        Os relatos que máis gustaron aos lectores e lectoras do club son Trampas , O castigo, Solidariedade occidental, Inculturación, Primeiro de maio...  En canto A rapaza do bikini verde, baseado nun relato autobiográfico, xenera certa controversia, pois hai a quen lle gustou moito e a outros non tanto, xunto con Clarividencia ou  A mensaxe.

Ao remate da charla cubrimos unha ficha na que valorabamos a nosa satisfacción sobre a lectura. As valoracións  nunha escala do UN ao DEZ quedaron como seguen: dez persoas outorgáronlle un OITO, once persoas un NOVE e dúas persoas un DEZ. 

Algunhas  membros do club tamén deron a súa opinión: 

• Moi interesante as súas reflexións sobre a lingua.
• Fácil de ler. Gustoume a estructura. Os enganos máis curtos para picar e segundo avanza a lectura máis longos para terminar coa sobremesa. 
• Pareceume xenial. Moi fácil de ler, moi entretido e cunha retranca estupenda.
• Moi divertido, xa que cada relato da un xiro inesperado.
• Unha crítica construtiva e enxeñosa da realidade que nos rodea.
• Gustoume moito. Algúns relatos resultáronme moi cercanos, outros divertidos e todos dan pé para reflexionar.
• Gustoume moito a súa fácil lectura e comprensión.
• Moi fácil de ler e doado para reflexionar.
• É un libro interesante, divertido e foi entretido lelo.
• Brillante, claro, contundente, cada un dos relatos podería ser un guión para unha película. Grazas!

Temos unha cita!

Calendario!

Na voz de Núñez Singala

Como aperitivo, nada mellor!

A filla do ladrón de bicicletas

Da nosa veciña do Grove, Teresa González Costa comezaremos a ler co alumnado do 1º ciclo,  a obra coa que a autora gañou o premio Merlín 2010.

Serafina, a filla dun ladrón de bicicletas quere ser equilibrista nun circo con Celerífera, a súa bicicleta. A obra está chea de diálogos moi ben construídos, áxiles, ocorrentes, frescos, divertidos que están moi próximos ao teatro e que a dotan dun gran dinamismo.


Despois de ler a obra podes contestar a estas cuestións feitas por Luis Lagoa que che axudarán a entender mellor a historia: XOGO LIM

Comezamos! Literatura con sabor.

Un menú servido en bandexa de prata. Con enganos. Con Núñez Singala como chef excepcional. Comezamos a degustación. Bo proveito!

Un restaurante literario moi especial. Velaquí un dos libros máis sorprendentes de todos cantos se teñen publicado na nosa lingua nos últimos anos. Literatura á carta. Unha carta literaria. Literatura con sabor.

Historias gorentosas para darlle gusto ao noso padal. Contos para comer, para mastigar de vagar, para gozar e repetir. Un menú completísimo. Dieta de palabras absolutamente perfecta.

Fonte: Ed. Galaxia

Con Iolanda Zúñiga

Fresca e contemporánea. Dúas palabras que describen perfectamente como foi esta última xuntanza  do Club de Lectura.

"Vidas post-it" é un libro de relatos curtos, escrito por unha moza chamada Iolanda Zúñiga, moderna e solta, palabras que posiblemente sexan as mellores para a súa descrición, xa que  preferiumos falar de forma libre, o que fixo que a charla fóra divertida e agradable.

Inspirados estos relatos por frustracións da vida, o desamor e o feito de ser incomprendida deron como resultado o nacemento do seu primeiro libro, escrito con tan só 27 anos. Recomendado para adorescentes e adultos, un libro co que poderás sentirte identificado/a.

Agora con 37 anos, xa ten escrito nada menos que tres libros. O nomeado antes "Vidas post-it", "Amor amén" e "Periferia". Este último recibiu o Premio Xerais de Novela 2010. 

Noelia Caneda Rey