A "Marbella galega" de Fran Soutelo

Vestido de negro, sombreiro negro, gafas de pasta negra e ollos negros para falar dunha novela negra que se desenvolve entre Muros, Santiago, o Carballiño e o Salnés. Lugares, todos eles,  ben coñecidos por Miguel Anxol Fernández, como tamén o é esta "Marbella galega" na que veraneaba fai uns anos e a que invita a descubrir a todos os lectores de Lume de cobiza da man do detective Fran Soutelo.  

Lectura pesimista ao comezo: Fran Soutelo pasa doce horas no avión sen poder aterrar en ningún aeroporto galego por mor do lume que oscureceu o ceo o primeiro de agosto daquel verán de 2006.

O autor garante a verosimilitude da novela. A realidade mestúrase coa ficción, lugares próximos e personaxes reais conviven con outros literarios nunha trama que engancha dende un principio querendo seguir as pistas para descubrir que se esconde detrás da morte dun rapaz novo de Padriñán. 

A película está á volta da esquina e a seguintes aventuras detectivescas do protagonista no forno! 

Unha data: 2014

Miguel Anxo Fernández

O escritor e crítico de cine Miguel Anxo Fernández chegará ata Sanxenxo o luns 7 de maio para comentar a súa obra Lume de cobiza, protagonizada polo detective Frank Soutelo e  ambientada en escenarios reais que nos son próximos (Sanxenxo, Santiago, Muros, Vigo, O Carballiño...)  no verán do 2006, cando os montes arden de forma incontrolada por todo o país.

Miguel Anxo Fernández  é historiador de formación e cinéfilo de paixón, o autor creou o sabuxo Frank Soutelo a partir de Un nicho para Marilyn, gañadora do Premio de Novela Manuel García Barros 2002. O xurado valorou “a temática infrecuente da obra dentro do panorama literario galego, a súa perfecta construción, o seu intenso ritmo narrativo e a súa frescura estilística”. Aquela peripecia converteuse nun éxito que asentou a un personaxe como un dos máis populares da nosa literatura policial.

 + info: http://www.franksoutelo.com/

Con Héctor Carré

Onte tivemos a oportunidade de compartir unha tarde co cineasta e escritor Héctor Carré, que veu ao Hotel Justo a falar da súa obra Febre, premio da fundación Nova Caixa Galicia-Claudio San Martín.

Alí xuntámonos profesores, nais e alumnas do club de lectura,  para tentar de esclarecer os misterios da súa obra: o nome dos personaxes, os amoríos, a violencia, a economía,  en fin a historia dun tempo e dunha vida.

Todo tinguido de anécdotas e de cine. Que sabia mistura o cine e a literatura! Juan Álvarez

Febre.Héctor Carré

HECTOR CARRÉ foi o último premio XERAIS e da  Fundación Nova Caixa Galicia-Claudio San Martín de Literatura Xuvenil 2011 coa súa obra Febre.

Sipnose:

Un avó cóntalle á súa neta adolescente unha historia roubándolle a súa atención ás pantallas que contan outras historias. Quere mostrarlle como todas as rapazas da súa idade, de todos os tempos, teñen problemas de entendimento cos pais, e ao tempo, ensinarlle parte da historia da súa familia.

Febre responde á febre do wolframio, aquela que tivo lugar entre entre nós nos tempos da primeira posquerra. Coma a febre do ouro é unha enfermidade social, unha situación límite onde cada un asume o papel que lle toca: de desgraciados a maioría, de negociantes e novos ricos outros, de aproveitados moitos,... O rol de cada un deles está claro, o das forzas do orden e o dos que foron expulsados para moverse nas lindes. Unha moza como Guillermo Tell, como Pepa a Loba, convertendo a debilidade en fortaleza móvese entre todo ese desastre social e entre espías...

Situada en Noia e Lousame, móstranos lugares coñecidos como o casino da vila onde ata hai ben pouco eran famosas as timbas e personaxes tamén recoñecibles, como ese Marelo do que Avilés de Taramancos falara xa nas crónicas recollidas en Obra viva. Por iso, esta é unha boa ocasión para desfrutar da novela e ir dela a outras que tratan os mesmos temas como Cabalo de ouros de Freixanes, e a outros libros como o citado de Avilés ou os libros de historia de Noia de Agrafoxo

Fonte: Rede Lectura

 

A moneca viaxa a Galicia

A compañía de teatro galega Emedous representará nos escenarios Kafka e a moneca viaxeira,  unha versión en lingua galega da obra homónima de Jordi Sierra i Fabra.  A obra de teatro estará no


1º. Forum Metropolitano de A Coruña do 20 ao 22 de xaneiro
2º. Auditorio Municipal de Narón o 29 de xaneiro 
3º. Teatro Principal de Pontevedra o  6 e 7 de marzo
4º. Auditorio Municipal de Vigo o 22 de abril. 

É unha oportunidade magnífica de volver a revivir as inquedanzas desta moneca inquieta, que chega agora a Galicia como agasallo de Reis.

Kafka

Franz Kafka, nado en Praga en 1883 e falecido en Viena en 1924 está considerado un dos maiores novelistas en alemán, e dos mellores escritores de historias curtas do século XX. A súa forma de escribir segue sendo un desafío tanto para críticos coma para lectores, e os intentos de catalogar os seus traballos son xeralmente inadecuados. (Wipipedia)

A súa obra máis coñecida A Metamorfose abre as lecturas deste ano:

 Cando, unha mañá, Gregor Samsa acordou duns soños axitados, encontrouse na súa cama convertido nun bicho monstruoso. Xacía sobre as súas costas, duras como un caparazón e, ao erguer un pouco a cabeza, viu o seu ventre abombado, pardo, segmentado por induracións en forma de arco, sobre cuxa prominencia o cubrecama, a piques xa de escorrer de todo, case non podía sosterse. As súas numerosas patas, dunha deplorábel delgadez en comparación coas dimensións habituais de Gregor, tremían indefensas ante os seus ollos. “Que me aconteceu?”, pensou.

  

 Este inquietante comezo da obra, coñecido universalmente e inmortalizado xa para sempre na memoria das xeneracións vindeiras, segue a cautivar nos tempos actuais. Unha mostra é esta curtametraxe, realizada en branco e negro, baixo a dirección de Fran Estévez  coa que obtivo varios galardóns e recoñecementos. 

Outro exemplo, neste caso de fascinación pola personalidade do autor e o misterio que rodea a súa vida témolo  témolo na recreación da obra de Jordi Sierra i Fabra titulada KAFKA E A BONECA VIAXEIRA.

O libro relata a peculiar relación que supostamente tivo Franz Kafka cunha nena que perdeu a súa boneca.   Para consolala, Kafka converterase no Carteiro de bonecas e vaille  contando á nena, a través de cartas,  as aventuras da boneca polo mundo adiante.

"Franz Kafka morreu no sanantorio de Kierling, preto de Viena, un ano despois de que sucedese esta historia, o 3 de xuño de 1924, aos corenta e un anos de idade. Nunca se soubo o nome da nena que perdeu a boneca, e as cartas que el lle escribiu durante 3 semanas nunca foron lidas por ningunha persoa nin encontradas. Dora Dymant, que daquela vivía co escritor, foi quen explicou os feitos..."

 Ver actividades propostas na Guía didáctica da editorial Galaxia.

Falar de libros

A actividade animadora máis frutífera que existe é "falar de libros". Nada crea mellores expectativas lectoras que escoitar a alguén que nos fala dun libro con paixón. Crear un ambiente no cal se fala de libros sen ataduras academicistas, é establecer uns alicerces sólidos nos que fundamentar a afección á lectura. Tanto é así que, no que se refire a espertar o desexo de ler, non existe técnica nin estratexia mellor. Xabier P. Docampo

Domingo Villar ou o pracer da novela negra

O domingo 5 de xuño, o xornal El País, publicaba na sección "Gallegos en la escalera" o artigo de Paco López Barxas, que sintetizo aquí:

Escritor y novelista brillante, Domingo Villar aparece vinculado a uno de los fenómenos editoriales más destacados de estos últimos años sin que él mismo haya podido imaginar, probablemente, la irresistible atracción de la que son objeto sus libros. Pero, ¿cuál es su secreto? Sin duda la creación de un mundo propio dentro de la novela negra; un mundo con su tiempo y espacio determinados, laberintos y misterios, que provoca en el lector que lo descubre el placer por habitarlo. Es como degustar el aroma de un vino nuevo fermentado en la bodega de la mejor literatura de intriga. (...)

A la vista de los resultados, tan contundentes en el número de traducciones como en las cifras de superventas, es fácil de entender por qué Domingo Villar ha cautivado el interés de los lectores con tan solo dos novelas en su historial narrativo. Y es fácil porque, desde su ADN como escritor, ha logrado contagiarnos de una atmósfera especial en sus relatos, sostenida como pretexto para mostrarnos la sencilla complejidad de sus criaturas de ficción. Porque a Villar, como a los grandes, no se le conoce a través de sus libros; se le reconoce. Da lo mismo que en su primera novela, un crimen escalofriante se esconda en un apartamento del piso 18 de la viguesa torre de la isla de Toralla o que, en uno de sus artículos de prensa, un viejo pianista recuerde en un club de jazz de Berlín la vida de un adolescente gallego dado por muerto en 1938. Y da lo mismo porque lo que nos fascina de este joven autor es su manera de narrar, el manejo virtuoso de la ironía y el clima de tensión con los que construye auténticas escenas memorables. Eso es lo importante.

Para ler o artigo completo pincha aquí.

Notas:

- Nació en Vigo en 1971.

- Crítico gastronómico y tertuliano de libros y fútbol en la radio

- Escribe en gallego y se traduce a sí mismo al castellano.

- 2006. Ollos de auga. Traducida al inglés, alemán, italiano, ruso, búlgaro y sueco.

  Premio Frei Martín Sarmiento, Premio Sintagma, Premio Brigada 21.

- 2009. A praia dos afogados. Traducida al polaco, italiano, alemán, francés, holandés e inglés.

- Premio Antón Losada Diéguez, Libro del año por la Federación de Libreros de Galicia, Autor del año por la revista Fervenzas literarias, Premio Brigada 21, Finalista al Premio Libro del Año del Gremio de Libreros de Madrid, Finalista al Premio Novelpol.

Vídeo de presentación da novela por Siruela:

 

 

A noite do Risón

Gonzalo Moure é un dos escritores máis recoñecidos da literatura infantil e xuvenil. As súas obras , escritas en castelán son traducidas ao galego, ata tal punto que o incluimos dentro da nómina dos escritores da nosa terra. Non é casual. Aínda que nacido en Valencia, vive desde 1989 en Asturias e ten visitado Galicia en numerosas ocasións  dando conferencias  e tamén  charlas polos institutos e colexios.

Poderíamos citar moitos dos seus títulos Palabras de Caramelo, A la mierda la bicicleta, Tuva, El beso del Sahara..., obras todas elas que están na biblioteca e que o alumnado está a ler. A noite do Risón é outrodos seus libros que ten como telón de fondo o mar. O mar que salpicou este ano as nosas lecturas. Nesta ocasión a acción sitúanos  nun bar de pescadores dunha vila da costa do Cantábrico, nunha noite de treboada. O misterio está garantizado.

Ler, escribir, amar

             
               Tras estas últimas semanas de unpluggeds polos centros de ensino do país e malia a sensación que tiven ás veces no pasado de que a miña presencia era unha produto cultural máis que se vendía co libro, no podo mais que falar en positivo desta experiencia como un importante elemento dinamizador nas políticas de fomento da lectura entre os rapaces. Explícome:



            En 1º lugar os educadores ven recompensado o seu traballo na aula cando asisten a diálogo fecundo que se establece en moitas ocasións entre o autor e os seus lectores, pequenos en idade pero non en comprensión e capacidade. Eu albisco o orgullo en moitos do seus rostro ao fondo das salas onde falamos cando unha das súas alumnas me mete nun apuro ou inicia comigo unha boa retesía. Supoño que iso lles dá azos para seguir adinte na súa loita cotiá nas aulas aramados de libros e palabras fronte a todo ese ocio dixital que case monopoliza o lecer de moitos nenos.

         En 2º lugar moitos dos nenos, non digo todos porque estaría mentindo, teñen a oportunidade de dialogar cun autor, figura que anque vos semella incrible moitos deles aínda reverencian nos tempos que corren. Eu sempre baixo da tarima paseo entre eles para que falemos de igual a igual e alporízame cando me chaman profe por descoido ou me tratan de vostede. Nenos que aprezan unha dedicatoria especial, incluso nun caderno cando esqueceron o libro. E non digades que os tiran ao lixo. Non é certo. Este mesmo ano comprobeino cunha rapaza que tiña a dedicatoria que lle fixera o curso pasado nun anaco de papel pegado con celo no libro e que pediu que se lla podía repetir, agora si, no propio libro. Nenos que lle entregan a autor como se fosen un tesouro poemas, relatos baseados na súa propia obra ou que veñen cos seus propios textos na procura de consello. Eu gardo cartas de rapaces para que llas entregue a Abdul en Bagdad, poemas sobre o mar dedicados ao vello mariño Ismael, debuxos apócrifos de Van Gogh e ata un sombreiro decorado con malvas. Máis non se pode pedir.


        Seguirei acudindo aos centros de ensino, porque alí onde algúns só ven unha interesada operación comercial, eu vexo algo máis no brillo dos ollos dos rapaces e ás súas mestras. Vexo a paixón e a emoción do lector que fun, unha paixón e a emoción que confeso que perdín, pero que aínda albisco nos meus ollos cando escribo. Quizabes por iso o fago, por recuperar dalgún xeito a aquel lector insomne de trece anos que lía baixo as sabas á luz dunha lanterna.

 Título e texto de Marcos Calveiro recollido do seu blog Alfaias

 Os que nos adicamos a educación comprendemos ben o significado das túas palabras. Mil grazas!